Zgłębianie kreatywności

Maciej Karwowski kieruje Pracownią Psychopedagogiki Kreatywności w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, pedagogiem i socjologiem, studiował też psychologię. Napisał cztery książki i kilkadziesiąt artykułów naukowych publikowanych w polskich i zagranicznych pismach naukowych i zredagował dwie prace zbiorowe. Członek m.in. World Council of Gifted and Talented Children, European Association of Research in Adolescence, European Council for High Ability, National Association of Gifted Children. Wypromował ponad 30 magistrów pedagogiki w zakresie psychopedagogiki kreatywności. Jest laureatem licznych nagród (stypendia Ministra Edukacji Narodowej, nagrody Rektora APS), w tym Stypendium START przyznawanego Młodym Naukowcom przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej (FNP) oraz stypendium „Zostańcie z nami” tygodnika „Polityka”. Praca stanowi unikalną w skali Polski i świata próbę ujęcia najważniejszych problemów diagnostyki kreatywności dzieci, młodzieży i dorosłych. Omawiane są w niej zarówno ilościowe jak i jakościowe metody i techniki badawcze oraz problemy praktyczne związane z diagnozowaniem. Może zainteresować nie tylko osoby naukowo związane z tą problematyką (psychologów, pedagogów, studentów), ale również wychowawców i rodziców. Kreatywność urasta do rangi jednej z najbardziej kluczowych kompetencji w dzisiejszej rzeczywistości, a jej wartość wcale nie jest mniejsza gdy nie prowadzi ona do twórczych osiągnięć w zakresie sztuki, nauki, czy wynalazczości – równie dobrze może znaleźć swe ujście w aktywności społecznej, wychowaniu, czy kuchni. To humanistyczne przekonanie, które podziela dziś również psychologia pozytywna, leży u podstaw większości prac z zakresu pedagogiki twórczości, subdyscypliny, której celem jest teoretyczne i praktyczne zgłębienie omawianych kwestii, szczególnie w dwóch kluczowych obszarach, teorii twórczego wychowania oraz dydaktyki twórczości. Ale zdarza się, że nawet najbardziej zagorzali zwolennicy rozwijania twórczości wśród dzieci, młodzieży i dorosłych często wątpią w sensowność wczesnego badania tych charakterystyk, podważając czasem jakość metod, czasem zaś wprost twierdząc, że zadaniem pedagogów powinno być rozwijanie twórczości, nie zaś jej badanie.