Zniewolona

Kaleka, który ani razu nie zdradza Czytelnikowi swojego imienia, powodowany natarczywym przeczuciem własnej śmierci, próbuje dokonać rozliczenia z przeszłością. Przenosi się myślami w świat własnego dzieciństwa i opisuje, w jaki sposób dociekał zagadki swojego pochodzenia. W istocie jednak owa wędrówka po krainie wspomnień okazuje się pretekstem do ukazania losów rozpieszczonej, nieco egoistycznej i zupełnie nieprzystosowanej do rzeczywistości Jadwigi, która podejmuje naiwną walkę z siłą konwenansów. Pochodząca z arystokratycznej rodziny Jadwiga, żyjąca w świecie iluzji i romantycznych mrzonek, w jednej chwili dowiaduje się, że cały jej majątek został przejęty przez hrabiego Romanowicza, którego powszechnie uznano za zdrajcę i rosyjskiego kolaboranta. Na dodatek człowiek ten jest w Jadwidze szaleńczo zakochany… Kobieta zostaje zmuszona do poślubienia hrabiego i chociaż ten, pełen szczerego uczucia dla niej, otacza ją opieką i niebywałym luksusem, Jadwiga czuje się nieszczęśliwa. Zamknięta w złotej klatce, szuka schronienia w świecie iluzji i romantycznych wspomnień o młodzieńczym kochanku. Barbara Faron w „Zniewolonej” prowadzi dyskusję z patosem i spuścizną narodowej tradycji, a fabuła powieści, językowe zabiegi stylizacyjne i zabawy konwencjami literackimi pośrednio posłużyły Autorce do obalenia mitu romantycznej miłości oraz mitu powstania listopadowego. Serwuje czytelnikowi lekturę o niezwykłej wartości literackiej, doskonale skonstruowaną powieść światowego formatu, która swoim pozornym anachronizmem przywraca niezwykłą świeżość polskiej powieści współczesnej.